O czym piszę? O miłości.
Chciałbym opowiedzieć Ci pewną historię, o emocjach, miłości, ucieczce i poszukiwaniu odpowiedzi. Historię Stana Endera, który po nieudanych związkach, zamknął się w swoim świecie, unikając wszelkich relacji. Schowany w strefie emocjonalnego komfortu pozbawionego zbędnych uczuć, skupiał się na małych przyjemnościach oraz zwykłym, codziennym tu i teraz. Tworzył muzykę, pisał teksty piosenek, nagrywał płyty i koncertował ze swoim zespołem. 

I pewnie jego życie w tej formule niemiłości trwałoby dalej, gdyby nie zdarzenie z dnia jego pięćdziesiątych urodzin, podczas spaceru po lesie w okolicach podwrocławskiego Białego Błota. To coś, niczym grom z jasnego nieba wywróciło jego świat do góry nogami. Pojawił się u niego Dar, którego nie rozumiał i którego nie chciał. Jednak wrodzona ciekawość sprawiła, że zaczął szukać odpowiedzi, co to jest i dlaczego to on ten Dar otrzymał.
 
Nagle – niczym piorun, który go poraził – na jego drodze pojawia się tajemnicza kobieta – Dunka, Laura Høj – która jako fizyczka również szuka odpowiedzi. Prowadząc badania naukowe wykryła impuls, który doprowadził ją do Stana… 
I tu zaczyna się opowieść o rodzącym się uczuciu. O wspólnej miłości do muzyki, kawy, wina i włoskiego jedzenia. O nauce i poszukiwaniu odpowiedzi. O podróżach po Polsce, Danii, Portugalii, Włoszech, Brazylii i Niderlandach. 
 
Jednak w całej opowieści najważniejsze są emocje i uczucia, skrywane za grubymi murami lęków i przeżytych kiedyś traum. Rodząca się miłość, która niczym magiczna siła grawitacji, w nieuchronny sposób przyciąga ich do siebie. Chociaż walczą z nią, starając się utrzymać bezpieczny dystans, wciąż ich przyciąga. Jednak oni, raz po raz, odpychają się nie pozwalając zbytnio zbliżyć… 

Emocjonalne meandry i ucieczka przed miłością.
„Każdy z nas ma coś popsute” – powiedział Stan do Laury podczas jednej z rozmów. I nie można się z tym nie zgodzić. Każdy posiada jakąś historię, która go ukształtowała i mroczną stronę, tajemnicę. Niczym zmarszczki na twarzy opowiadają nam o każdym uśmiechu, smutku, złości czy łzie spływającej po policzku. 
 
Opowiadając historie moich bohaterów, poruszam trudne tematy, które budują ich osobowość. Wyciągam z nich emocje - te dobre i złe - budując trójwymiarowy obraz.  W tym poszukiwaniu rozwiązania i drodze ku odpowiedzi, dorzucam dylematy, z którymi muszą się zmierzyć.
 
Nie omijam trudnych tematów. Często w rozdziałach opisanych jako *stopklatka, cofam się do przeszłości, by podsunąć czytelnikowi odpowiedź, dlaczego bohaterowie są emocjonalnie wycofani, okopani i przepełnieni lękami. Zamknięci w otoczonych drutem kolczastym i polami minowymi strefach, nazwanych przez Laurę „chujowo, ale stabilnie”.
 
Od zawsze wiadomo, że więzienie najlepiej chroni przed złem świata za murami. Ale czy przebywanie w nim sprawia, że jesteśmy szczęśliwsi? Czy siedzenie w tym lochu jest dobre? Czy ma sens ciągła ucieczka przed miłością? W końcu jest ona podstawą życia ludzi. Sprawia, że budzi się w nas moc, która góry przenosi. Fakt, często ścieżki miłości są kręte, wyboiste i prowadzą na skraju przepaści… ale spójrz, jakie widoki! Wystarczy odważyć się i podnieść wzrok… 
 
W lustrze nie skupiam się tylko na głównych bohaterach. Opowiadam też o innych ludziach z ich otoczenia. LUSTRO jest powieścią wielopoziomową i wielowymiarową. Poruszam w niej tematy uczuć, opowiadam o przyjaźni, rodzinnych problemach oraz relacjach między dziećmi a ich rodzicami. Pojawia się całe spektrum życia… od a do z.